یا رَفیقَ مَن لا رَفیقَ لَه

صدایِ اذان از گلدسته های مسجد می آید. بیست و پنجمین شبِ بی خوابی هم سحر شد...

بابلسر

قرار بود برایِ عکسی بنویسم. نوشتم. با دلتنگی. با بغض نوشتم. تویِ خیالم رویِ یکی از سنگ هایِ کنارِ ساحلِ بابلسر نشسته بودم و آسمان خاکستری بود. دلم می خواست برایِ کسی حرفی را بگویم و نمی شد...

قصۀ بابلسر را به یادِ تمامِ محمدجوادهایی گوش کنید که در دلِ دریا نفس نفس زدند و دستی نبود دستشان را بگیرد.

ممنونم از مجتبا ناطقی عزیز که یکی از نگاره هایش واژه هایِ این قصه را جاری کرد.

بابلســر

 دونقطه: و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم...