بابلسر :: پَرهــــــــون

قرار بود برایِ عکسی بنویسم. نوشتم. با دلتنگی. با بغض نوشتم. تویِ خیالم رویِ یکی از سنگ هایِ کنارِ ساحلِ بابلسر نشسته بودم و آسمان خاکستری بود. دلم می خواست برایِ کسی حرفی را بگویم و نمی شد...

قصۀ بابلسر را به یادِ تمامِ محمدجوادهایی گوش کنید که در دلِ دریا نفس نفس زدند و دستی نبود دستشان را بگیرد.

ممنونم از مجتبا ناطقی عزیز که یکی از نگاره هایش واژه هایِ این قصه را جاری کرد.

بابلســر

دونقطه: و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم...

۰ ۹۴/۰۶/۲۱

زهرا منصف

از دستِ دوست هرچه سِتانی شکر بُوَد (۰)

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.

نام *

پست الکترونيک

سایت یا وبلاگ

پیام *

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، <strike> یا <s>، ، ، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، ، ، <a href="" title="">، ، <div align="">

کد امنیتی *

ارقام فارسی و انگلیسی پذیرفته می‌شوند

نظر بصورت خصوصی ارسال شود

پست الکترونیک برای عموم قابل مشاهده باشد

پَرهــــــــون

پَرهــــــــون

مرا خود با تو چیزی در میان است

هفت سال در بلاگفا نوشتم و حالا در بلاگ. هفت سال نوشتن برایِ خودم عجیب است!یعنی بلاگفا اگر کمی صبور بود، مهر 94 وبلاگم را می فرستادم مدرسه :)آغازِ اینجا: 1394/03/17

بابلسر

از دستِ دوست هرچه سِتانی شکر بُوَد (۰)

هفت سال در بلاگفا نوشتم و حالا در بلاگ.
هفت سال نوشتن برایِ خودم عجیب است!
یعنی بلاگفا اگر کمی صبور بود، مهر 94 وبلاگم را می فرستادم مدرسه :)

آغازِ اینجا: 1394/03/17